مکتب های بوم گردی در ایران
۱-مکتب شاه عباسی
۲-مکتب خوشه سار
ویژگی های مکتب شاه عباسی: در این مکتب فرد گرائی و منحصر بفرد بودن حرف نخست را زده و گفتمان حول محور اقتصاد می باشد. گردشگران با میزان دلارهایی که پرداخت می نمایند سنجیده می شوند. گزاف گویی و خیال پردازی به گفتمان تبدیل شده ، سیاه نمای چاره کار می گردد. چاههای نفت سر از اقامتگاه در آورده میزان سنجش و کارائی اعداد و ارقام می گردد.

جوامع محلی حضور کم رنگی در رونق گردشگری داشته و در یک منطقه هیچ کسی یارای رقابت نیست و هر چی هست در ید و توان فردی خلاصه می گردد. تعامل با دیگران و همکاران وجود نداشته بصورت غیر قانونی و فاقد مجوز فعالیت ادامه می یابد. بی سوادی و ساده انگاری ویژگی فعالین این نوع مکتب می باشد.
در این میان اقامتگاههای بوم گردی تمایلی بیشتری به الگو برداری داشته و مراحل ایجاد و تاسیس راحتر انجام می گیرد ضوابط خاصی برای مرمت و احیاء مکان وجود ندارد بصورت کاملا تصادفی و غیر علمی و بومی اقدام به ایجاد اقامتگاه شده و اخلاق جایی در گفتمان و رفتار ندارد. تخریب همکاران و رقبا به جد دنبال می گردد .مسافر و مشتری تن پوشیست که به فعالیت ها داده می شود.گردشگر دلارهای باد آورده ایست که می بایست سرکیسه شوند و هزینه آن اعتبار ملتی است که پیشینه کهن آن در مهمان نوازی خلاصه می گردد.

مکتب خوشه سار: در این روش با هدف احیاء ارزشهای بومی و سنتی تعدادی افراد صاحب فکر گرد هم جمع شده با هم افزائی و کسب تجربه اقدام به مرمت و احیاء خانه آبا اجدادی و با هدف بازسازی بافت قدیم به آب و آتش زده اعتبار چند ساله را هزینه می نمایند.
حفظ محیط زیست همراه با رونق اقتصاد جوامع محلی گفتمان جمعی پیدا کرده و موفقیت مبتنی بر فعالیت های گروهیست . عموما تحصیلات دانشگاهی داشته پس از ورود به این عرصه با مطالعه و طی نمودن دوره های آموزشی راهنمای تور و طبیعت گردی در نهایت آغاز تحصیل در زمینه گردشگری دانش کافی در این عرصه را کسب می نمایند. بصورت خانوادگی و ریشه ای حول محور فرهنگ مبتنی بر اقتصاد فرهنگی فعالیت می نمایند. برند سازی و بومی ساختن استاندارهای جهانی گردشگری از ویژگی های این افراد می باشد.
با تکیه بر برند مهمانوازی ایرانی آوازه ملی و جهانی کسب نموده و گفتمان بر اساس مهمان شکل می گیرد.

آقامیر
کارشناس مدیریت جهانگردی